Kick Boks camiası onu Kelkitli olarak tanıyor. Kemerçeşme ile Yeşilova arasındaki 19 Mayıs Gençlik Kulübü sporcusu olarak 71 kiloda ringe çıkıyor.
Önce…
2013 yılında Afrika’daki Gabon’da ilk kez Dünya Şampiyonu oldu kemeri taktı. 2014’teki Avrupa Şampiyonası’nda dizinden sakatlandı, üçüncü olabildi.
Ardından…
2015 yılında İtalya’nın Milano kentinde ikinci kez Dünya Şampiyonu oldu ve ikinci kemerini taktı.
Kick Boks Bursa İl Temsilcisi Zafer Akman’la ziyarete geldiklerinde, çok mutlu olduk. Çünkü, Bursa’da Hüsnü Sarı’dan başka dünya şampiyonu yok.
Sohbette…
Şampiyonluk kemeri takılırken ne hissettiğini sorduk. O da, Milano’daki şampiyonluğu anlattı:
“Ringe Diriliş Ertuğrul dizisinin müziğiyle çıktım. Müthiş bir salondu ve müthiş bir atmosfer vardı.”
Gözleri bir an daldı:
“O an insan bir şey düşünemiyor. Yalnızca alkışları gördüm. Ringden indiğimde fotoğraf çektirmek için sıraya girdiler. Sırtımda Türk bayrağı vardı ve gururluydum.”
Şöyle devam etti:
“Milli takım kafilesiyle İstanbul’a döndük, otobüse binip gece saat 02.00’de Bursa Terminali’ne geldim. Çevreme baktım, insanlar gelip geçiyordu. Dünya şampiyonu olduğumu kimse bilmiyordu.”
Şunu da ekledi:
“Herkes kendi işine bakıyordu. Ellerimi cebime soktum, belediye otobüsüne binip evime döndüm.”
Tebessüm etti ve şunu söyledi:
“Bir gün televizyon seyrediyordum. Tanıdığım bir kick boksçu, özel bir turnuvada şampiyon olmuş. Ülkesine dönüşünde binlerce kişinin karşılamaya geldiğini, gördüm. Askeri tören birliği de vardı.”
Çok başarılı, ama bir o kadar da mütevazı bir Anadolu delikanlısı olan Hüsna Sarı, önündeki maçların programını da verdi:
“22 Ekim’de Avrupa Şampiyonası var. Türkiye’de olması gerekiyordu, ama terör nedeniyle başka ülkeye alınıyor. 17 Kasım’da da Almanya’da dünya şampiyonluğu unvan maçım var.”
Unvan maçını çok önemsediğini görünce, “Nasıl hazırlanıyorsun?” diye sorduk.
Başını eğdi, “Daha başlayamadım” dedi ve bambaşka bir hikaye daha anlattı:
“Şevket Yılmaz Devlet Hastanesi’nde çalışıyorum. Şampiyonalar nedeniyle izin sorunu yaşıyorum. Bu şampiyona için gittiğimde sporu ne zaman bırakacağımı sordular, işlerin aksadığını söylediler.”
Karşımızda…
İki kez Dünya Şampiyonluğu, bir kez Avrupa üçüncülüğü yaşamış, ama asgari ücretle çalışan bir şampiyon oturuyordu. Bu kez, “Sponsorun var mı?” diye sorduk, yokmuş. Gençlik Spor İl Müdürlüğü’nün komik denebilecek harcırahlarıyla maça çıkıyormuş.
Ne söyleyeceğimizi bilemedik, şampiyonun karşısında biz mahcubiyet duyduk.
Acaba…
Bursa bu sesi duyar mı, tek dünya şampiyonuna sahip çıkar mı?
Ne dersiniz?